Λουτ και διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Σύμπτωση αγαθή, λίγες μόνο μέρες μετά την ημέρα μνήμης και τιμής της διακήρυξης της προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η κ. Λουτ συνάντησε και συνομίλησε με αξιωματούχους της Ελλάδας και Τουρκίας, ως οι πάλαι ποτέ λεγόμενες εγγυήτριες χώρες (οι οποίες όμως η μια υπό το καθεστώς της Χούντας επιτέλεσε το πραξικόπημα και η άλλη στο ίδιο πλαίσιο προδιαγραμμένης στρατηγικής μεγάλων δυνάμεων σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εισέβαλε παράνομα και έκτοτε κατέχει στρατιωτικά, διαιρεί και εποικίζει παράνομα το υπό κατοχή τμήμα, αφού αναγνώρισε μάλιστα από το 1983 παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ αυτή και μόνη, την παράνομη και αποσχιστική ενέργεια περί ψευδοκράτους), για να ακολούθησουν οι συζητήσεις που θα έχει εδώ στην Κύπρο.

Η ίδια προφανώς ως εκπροσωπούσα αρχές και αξίες διεθνούς δικαίου, οφείλει να κινηθεί μακριά από τα γεωπολιτικο-στρατιωτικά συμφέροντα και παραμερίζοντας το «δίκαιο» του ισχυρού, ώστε να λειτουργήσει με σεβασμό και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τις αρχές του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Γνωρίζει βέβαια ότι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία ανήκει ως χώρα μέλος η Κυπριακή Δημοκρατία, της προσφέρει ένα διαμορφωμένο δίκαιο ως κοινοτικό κεκτημένο, που θα πρέπει να διέπει ως υπέρτερο του Συντάγματος δίκαιο, την όποια μετεξέλιξη του δοτού Συντάγματος του 1960. Συνεπώς δεν μπορεί στην προσπάθεια αναζήτησης λύσης, να μην αποβλέψει ώστε η λύση να μην περιέχει κατάλληλες πρόνοιες για πλήρη προστασία όλων των δικαιωμάτων των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι νόμιμοι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Προφανώς κατά τη διπλωματική αβρότητα και την αρχή της διατήρησης ίσων αποστάσεων, ενδεχομένως τούτο να μην είναι το πρώτιστο και πιο εμφανές μέλημα της κ. Λουτ, γι’ αυτό και θα αναζητήσει από όλες τις πλευρές να δεχθούν συμβιβασμούς έξω από την αυστηρή τήρηση των γενικών αρχών του Διεθνούς Δικαίου. Δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να επιβάλει υποχωρήσεις. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι η δική μας όμως πλευράς που θα πρέπει, το οφείλει νομοτελειακά, να επιμένει αποφασιστικά στην πλήρη και αποτελεσματική εφαρμογή όλων των ατομικών δικαιωμάτων στα πλαίσια και των αρχών του κοινοτικού δικαίου. Το καθήκον αυτό δεν το θέσαμε ποτέ ως ελάχιστη, κυρίαρχη όμως, υποχρέωση της πολιτικής ηγεσίας μας, για την αναζήτηση δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης. Αντίθετα στα σχεδόν 45 χρόνια από την τουρκική στρατιωτική εισβολή, υποχωρούμε και εγκαταλείπουμε αρχές, αντί της καθολικής προβολής μιας νόμιμης αντικατοχικής και δίκαιης διεκδίκησης. Λόγω της εσωτερικής δυναμικής που διαχρονικά συντέλεσε στην ανάπτυξη διαφορετικών κομματικών συμπλεύσεων για ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση του τόπου και τον χειρισμό του Κυπριακού (διαφοροποιήσεις πολιτικής έναντι μιας σταθερά και συνεπούς τουρκικής επιθυμίας), μας έφεραν τη σημερινή εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Αν τα λάθη ήταν μόνο του παρελθόντος, θα ήταν δυνατό με κοινή νέα προσπάθεια να περιοριστούν ή και να ανατραπούν. Όμως ας μην εθελοτυφλούμε, η προφανέστατη σημερινή αντιπαλότητα στο εσωτερικό μέτωπο, είναι απαράδεκτη σε βαθμό και περιεχόμενο και ας έχει πλήξει βλαπτικά τον τόπο και υποσκάπτει το κύρος της ίδια της κρατικής μας αναγνώρισης. Αντιπαλότητα που ουσιαστικά δίνει τη δυνατότητα, να έχει πρόσθετα επιχειρήματα η Τουρκία για να απαιτεί η ίδια, αντί να υφίσταται συνέπειες ως η υπεύθυνη μιας συνεχιζόμενης συστηματικά παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου, να εμφανίζεται στην περιοχή ως ηγέτιδα χώρα. Έστω και τώρα πρέπει να αναλογιστούμε όλοι ότι η συγκεκριμένη υποτροπιάζουσα εσωτερική αντιπαράθεση επιτρέπει στην Τουρκία να μας παρουσιάζει χωρίς συνέπεια λόγων και πολιτικής και γενικότερα ως αλλοπρόσαλλους. Καταστάσεις που δικαιολογούν την προπαγάνδα και μύθο της Τουρκίας ότι εισέβαλε για να προστατεύσει δήθεν τη συνταγματική νομιμότητα και τους Τουρκοκυπρίους. Η επιτακτική πολιτική της Τουρκίας στο έδαφος, στον αέρα και κύρια τώρα στον υποθαλάσσιο πλούτο της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, πρέπει να τύχει αντιμετώπισης από ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο και κύρια από έναν λαό, που θα εγκαταλείψει τον καναπέ και θα αξιώσει με αγώνες το δίκαιό του.