Άρθρο 120, παράγραφος 4.

Αφάνταστα με λυπεί, και βαθύτατα με πληγώνει, η κάθε 15η του Ιούλη. Μεγάλος ο θυμός , απερίγραπτη η αγανάκτηση, για το θράσος και την υποκρισία των κυβερνώντων. Το θράσος να εξισώνουν τους πραξικοπηματίες με τους αντιστασιακούς και την υποκρισία να προσποιούνται ότι τους τιμούν τους.

Στριφογυρίζουν στα μνήματά τους, οι δολοφονηθέντες αντιστασιακοί , όταν εοκαβητατζίδες και πραξικοπηματίες και τα βιολογικά και ιδεολογικά τους τέκνα, καταθέτουν στέφανα στους τάφους τους, υποκρινόμενοι ότι τιμούν την θυσία τους.

Αυτό όμως που με εξοργίζει περισσότερο, είναι η εκμετάλλευση του άδικου χαμού δεκαεφτάχρονων καταδρομέων, για πολιτικές σκοπιμότητες και για να ξεπλύνουν ορισμένοι τις αμαρτίες τους. Όπως και να το κάνεις, άδικος και ανώφελος είναι ο θάνατος, ενός νέου που δεν πρόλαβε να ανοίξει τα φτερά του. Άδικος και ανώφελος διπλά και τρίδιπλα σε ένα εμφύλιο σπαραγμό. Οι ευθύνες του πραξικοπήματος δεν συνοψίζονται σε μια χούφτα καταδρομέων που έκαναν έφοδο κατά του προεδρικού.

Το πραξικόπημα οργανώθηκε από την χούντα των Αθηνών και εκτελέστηκε από την Ε.Φ. και ΕΛ.ΔΥ.Κ . Όχι μόνο οι καταδρομές αλλά και το πεζικό, και το πυροβολικό, και τα τεθωρακισμένα, και η ΕΛ.ΔΥ.Κ, έλαβαν μέρος στο πραξικόπημα.

Αυτό όμως, δεν δικαιολογεί το ατόπημα αυτής της κυβέρνησης να εξισώνει τους καταδρομείς που σκοτώθηκαν στο πραξικόπημα με του αντιστασιακούς, και να τους τιμά σαν ήρωες. Οι αναφορές σε «διατεταγμένη υπηρεσία» είναι φτηνές δικαιολογίες . Για να εξηγούμαστε, θρησκευτικά μνημόσυνα ναι, είναι υποχρέωση μας σαν καλοί χριστιανοί. Εθνικά μνημόσυνα όμως, όχι. Αυτά είναι για τους ήρωες.

Ήρωας είναι αυτός που, για να υπερασπιστεί το δίκαιο, την ελευθερία, και την δημοκρατία, υπερβαίνει εαυτό, και με κίνδυνο της ζωής του κάνει αυτό που οι άλλοι δεν τολμούν.

Ο κάθε στρατιώτης ορκίζεται πίστη στο Σύνταγμα. Η υποχρέωσή του να σέβεται την ιεραρχία, και να υπακούει στις διαταγές των ανωτέρων του, πηγάζει από την υπόθεση ότι η ιεραρχία εκπροσωπεί την νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, και ότι οι διαταγές, υπερασπίζονται την Δημοκρατία και το Σύνταγμα. Σε αντίθετη περίπτωση, όχι απλός δεν οφείλει υπακοή, αλλά οφείλει να αντισταθεί με όποιον τρόπο μπορεί.

Χαρακτηριστικά το Άρθρο 120, παράγραφος 4 του Ελληνικού Συντάγματος λέει:

«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Ο μόνος καταδρομέας που τίμησε το πράσινο μπερέ, την 15η Ιουλίου 1974, ήταν ο Σωτήρης Αδάμου Κωνσταντίνου. Δολοφονήθηκε δια λογχισμού, εντός του στρατοπέδου, από αδελφούς καταδρομείς, επειδή αρνήθηκε να λάβει μέρος στο πραξικόπημα. Οι υπόλοιποι έκαναν την έφοδο στο προεδρικό, και η κυβέρνηση Αναστασιάδη τους ανέδειξε σε ήρωες και τους δαφνοστεφανώνει κάθε χρόνο. Ντροπή.

Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από την παράταξη που έδωσε πολιτική στέγη σε εοκαβητατζίδες και πραξικοπηματίες. Αλλά εσύ, και απευθύνομαι σε εσένα, πολύπαθε και προδομένε Κυπριακέ Λαέ, σε εσένα απλέ αντιστασιακέ, σε εσένα χαροκαμένη μάνα, πατέρα, αδελφέ, ορφανεμένο παλικάρι και κόρη.

Πως τους ανέχεστε;

ΥΓ1. Οι Καταδρομές είναι το ενδοξότερο σώμα του Ελληνικού Στρατού, σε Κύπρο και Ελλάδα. Κατά την τουρκική εισβολή έχει δώσει σκληρές και άνισες μάχες και έχει γράψει χρυσές σελίδες, απαράμιλλης ανανδρίας και αυτοθυσίας. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο να ανήκω σε αυτή την μεγάλη, περήφανη, πανελλαδική οικογένεια. Θεωρώ όμως ότι, η περηφάνια μας δεν πρέπει να μας τυφλώνει, και ότι αναγνωρίζοντας τα λάθη του παρελθόντος, τιμούμε το μπερέ μας, και κυριότερο δεν τα επαναλαμβάνουμε.

ΥΓ2. Απολογούμαι σε όσους έχω πικράνει, και ιδιαίτερα τις οικογένειες των πεσόντων κατά το πραξικόπημα αδελφούς μου. Ο Θεός να τους αναπαύει.