«Κάτσε γάρε ψόφα να φάεις τον Μάη τρίφυλλη»

Η απόφασή μας να στηρίξουμε τα νομοσχέδια για τον Συνεργατισμό, λήφθηκε μέσα από μεγάλο βάσανο και συλλογική σκέψη. Επιμετρήσαμε τα υπέρ και τα κατά και των δύο αποφάσεων. Δηλαδή να τα υπερψηφίζαμε ή να τα καταψηφίζαμε.

Από την μία, είχαμε να ζυγίσουμε την αγανάκτησή μας από την κακοδιαχείριση του Συνεργατισμού , προεξάρχοντος του Χάρη Γεωργιάδη, Νικόλα Χατζηγιάννη και Σια καθώς και την απαστράπτουσα απουσία της Χρυστάλλας Γιωρκάτζη. Μια κακοδιαχείριση η οποία οφείλετε αποκλειστικά στην κυβέρνηση Αναστασιάδη, η οποία, μετά τις τόσες θυσίες του Λαού μας για να ανακάμψει η οικονομία, μας επαναφέρει πίσω στο 2013, έχοντας είδη φεσώσει τον κύπριο φορολογούμενο με 5,3 δίς εκτ. συν 2,6 δις εκτ. για την κρατική εγγύηση του Συνεργατισμού.

Είχαμε να ζυγίσουμε τον θυμό μας από τα ψέματα του ΠτΔ, του Υπ. Οικονομικών και Γεν. Διευθυντή του Συνεργατισμού, για την τραγική κατάσταση του Συνεργατισμού, που προεκλογικά μας την παρουσίαζαν σαν μέρος του «success story».

Είχαμε να ζυγίσουμε τις φωνές εκδίκησης μέσα μας, για τον χλευασμό και κοροϊδία που υπεστήκαμε, τόσο πριν όσο και κατά την προεκλογική, για τις σωστές και νούσιμες θέσεις μας στην οικονομία, που τελικά όχι μόνον επαληθεύτηκαν αλλά τώρα έρχονται να τις αντιγράψουν και να τις παρουσιάσουν σαν δικό τους επίτευγμα.

Είχαμε να ζυγίσουμε το πολιτικό κόστος από τον λαϊκισμό και ανευθυνότητα αυτών, που χωρίς να έχουν εναλλακτική πρόταση, θα μας αποκαλούσαν πιονάκια του Αβέρωφ επειδή θα ψηφίζαμε υπέρ.

Ο κάθε καιροσκόπος πολιτικός, θα έκανε το αυτονόητο. Θα συμπεριφερόταν ρεβανσιστικά με μόνο γνώμονα «το κόμμα τζιε τα μάθκια σας». Εμείς μάθαμε διαφορετικά. Μάθαμε να βάζουμε το κόμμα πάνω από το ατομικό συμφέρον, και την πατρίδα πάνω από το κόμμα. Κάθε σοβαρός και σώφρον πολιτικός πρέπει να βλέπει την μεγάλη εικόνα και το καλό του τόπου μακροπρόθεσμα, και όχι κοντόφθαλμα, τι θα του αποσπάσει τα μπράβο και τα παλαμάκια.

Γι’ αυτό εμείς, όταν σηκώναμε το χέρι και υπερψηφίζαμε, δεν είχαμε στον νου τους πολιτικούς απατεώνες, που με ψέματα απόσπασαν την ψήφο του λαού, άλλα τον Λαό. Τον κάθε οικοδόμο, αστυνομικό, δάσκαλο, παππού και γιαγιά, που είχαν τα κομποδέματά τους στον Συνεργατισμό και την Δευτέρα δεν θα είχαν δεκάρα. Γιατί μπορεί στα λόγια οι καταθέσεις κάτω των 100,000 να είναι εγγυημένες αλλά επί της ουσίας δεν είναι.

Εάν δεν ψηφιζόταν η κρατική εγγύηση για τον Συνεργατισμό, δεν θα μιλούσαμε πλέον για πώληση του Συνεργατισμού αλλά για εκκαθάριση. Δηλαδή κλείσιμο, πώληση όλων των περιουσιακών στοιχείων, αποκατάσταση των χρεωστών πρώτα, και εάν μείνει, που στην περίπτωση του συνεργατισμού δεν θα έμενε τίποτα, αποκατάσταση των καταθετών κάτω των 100,000. Μια χρονοβόρος διαδικασία που θα έπαιρνε πέραν της δεκαετίας να συμπληρωθεί.

Κατά την λαϊκή ρήση: «Κάτσε γάρε ψόφα να φάεις τον Μάη τρίφυλλη».

Το κράτος έπρεπε να βρει 8 δίς εκτ. για να αποζημιώσει τις εγγυημένες καταθέσεις. Δηλαδή, για να μην γίνει το δικό του Χαρούλη και της παρέας του, έρεπε να βάλουμε την χώρα ξανά σε νέο μνημόνιο, να εξαφανίσουμε τις καταθέσεις 300,000 συμπολιτών μας, (με τις όποιες συνέπιες θα είχε αυτό στην προσωπική τους ζωή αλλά και στην κοινωνία ευρύτερα), και να καταστρέψουμε οριστικά και αμετάκλητα το κυπριακό οικονομικό σύστημα.

Όχι, ευχαριστούμε. Δεν θα πάρουμε, και να μην σώσουμε ποτέ μας να πάρουμε τέτοια απόφαση.

Υ.Γ. Πρόεδρε, από την στιγμή που δεν αποδέχτηκες την παραίτηση του Χαρούλη έχεις αναλάβει όλη την ευθύνη μόνος σου. Όχι ότι προηγουμένως δεν την είχες. Σε τέτοιες περιπτώσεις , αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη σημαίνει παραιτούμαι.