Η εξωελληνική νοοτροπία στο εθνικό μας θέμα

Η εξωελληνική νοοτροπία είναι ένας νεολογισμός στο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Έκτοτε η χρήση του, στο πλαίσιο του κυπριακού προβλήματος, αποτελεί φραστική συντόμευση του προβλήματος των τελικών επιλογών του κυπριακού ελληνισμού στη λύση του εθνικού θέματος. Συνοψίζει το γεγονός ύπαρξης -κυρίως στο επίπεδο ορισμένων πολιτικών προσωπικοτήτων, διανοουμένων και ανθρώπων των ΜΜΕ της Κύπρου- διλημμάτων ή και πολιτικών επιφυλάξεων ως προς το κατά πόσο το συμφέρον της ελληνικής πλευράς προηγείται ή έπεται σκοπιμοτήτων και κριτηρίων του διεθνιστικού χαρακτήρα της μεταψυχροπολεμικής τάξης πραγμάτων. Η εξωελληνική νοοτροπία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία μορφή «ξένης ιδεολογικής κατοχής». Η νοοτροπία αυτή στην Κύπρο έλκει την καταγωγή της από την κρίση της κομμουνιστικής ιδεολογίας μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, από τον δυτικόστροφο νεοφιλελευθερισμό και από τα κατάλοιπα μίας αστικής ελίτ, η οποία αποτελεί απότοκο της βρετανικής αποικιοκρατίας.

Αυτές οι αφηρημένες πολιτικές επιφυλάξεις και τα νεφελώδη διλήμματα, καθώς επίσης και οι συνεπακόλουθες συμπεριφορές και ενέργειες, εκλαμβάνουν ως δεδομένη την ύπαρξη ελληνικής μειονεξίας στην Κύπρο, η οποία πολιτικώς μεταφράζεται σε εισηγήσεις για υποχωρήσεις επί θεμάτων που αφορούν την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε εξωραϊσμό του μιμητισμού ως ενδεδειγμένης συμπεριφοράς, σε παροτρύνσεις για διπλωματική υποταγή στα αμερικανοβρετανικά κελεύσματα και σε υποδείξεις αδρανείας του -δήθεν μοιραία καταδικασμένου σε περιθωριοποίηση και δυστυχία- κυπριακού κράτους, αν αυτό υιοθετήσει επιλογές αντίθετες με τις προτεινόμενες από τον ξένο παράγοντα. Οι επιπτώσεις από αυτή την εξωελληνική συμπεριφορά δεν είναι αμελητέες. Στο πλαίσιο του δημοψηφίσματος του 2004, η εξωελληνική νοοτροπία επέδρασε αρνητικώς στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και άποψης σε ό,τι αφορά την τελική επιλογή στο εθνικό θέμα. Έγινε συστηματική προσπάθεια από τον ξένο εμπλεκόμενο παράγοντα να επηρεάσει τις ιεραρχήσεις των συλλογικών προτιμήσεων της ελληνικής πλευράς και να οδηγήσει σε αποφάσεις που δεν βρίσκονται σε αρμονία με τα θεμιτά συμφέροντα της ελληνικής πλευράς, συμπεριλαμβανομένου και του συμφέροντος επιβίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κάποιες ξένες πρεσβείες καλλιεργούν και προωθούν την εξωελληνική νοοτροπία ως σύνεση και φρονιμάδα. Αναλόγως και αντιστοίχως επίσης, το ελληνικό φρόνημα και η ελληνική εθνική συνείδηση, με άμεσο τρόπο ή με νεφελώδεις αναφορές, στιγματίζονται ως επικίνδυνα και εθνικιστικά φαινόμενα. Σε κάποιους δε κύκλους, οι οποίοι «ειδικεύονται» στη χυδαιοπραγία που διαπομπεύει και δολοφονεί χαρακτήρες, η εξωελληνική νοοτροπία έχει λάβει τον χαρακτήρα επιδημίας. Για τους κύκλους αυτούς, με βάση «το δίκαιο των διαπλεκομένων» που προκαλεί η εξωελληνική νοοτροπία, μόνο μία ορθή θέση υπάρχει: η δική τους. Οι άλλες είναι αθέμιτες, μη-σοβαρές, εκτός χώρου και χρόνου. Όσοι διαφωνούν με τον διεθνιστικό κοσμοπολιτισμό, που επί τρεις σχεδόν δεκαετίες επηρεάζει την πολιτική σκέψη στην Κύπρο, και όσοι δεν είναι έτοιμοι να αποδεχθούν την ξένη σοφία ως βάση επιλογής ενός διχοτομικού σχεδίου επίλυσης του προβλήματος, είναι εθνικιστές και υπερπατριώτες. Εάν δε κάποιος τολμήσει να μιλήσει για κρίσιμες ενδοελληνικές συγκλίσεις, που δημιουργούν ελληνική πολιτική σκέψη και αφορούν τα συμφέροντα επιβίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και που συγκλίνουν στην άποψη ότι το συμφέρον της ελληνικής πλευράς δεν είναι αναλώσιμο, τότε οι ειρωνείες, που υπηρετούν τα ντόπια και ξένα αλληλοδιαπλεκόμενα συμφέροντα, επιστρατεύονται για να απαξιώσουν πρόσωπα και χαρακτήρες. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, που θυμίζει και μυρίζει χοιροστάσιο, ή συμφωνείς με τους «οπλοφορούντες πραιτωριανούς» ή εκτελείσαι. Η πιο μεγάλη δυστυχία πάντως είναι να ζεις στην Κύπρο, να αισθάνεσαι ξένος προς τα συμφέροντά της, ενώ ταυτοχρόνως να είσαι υποχρεωμένος να υιοθετείς ποικίλες εκλογικεύσεις, προϊόντα μεταπρατικής σκέψης, για να δικαιολογήσεις την πολιτική σου ύπαρξη, προσποιούμενος τον «προοδευτικό» και τον «ειρηνιστή», με σκοπό να «νομιμοποιήσεις» κάθε λογής θέσεις που εξυπηρετούν, πρωτίστως, εξωελληνικά συμφέροντα ή τις ενδόμυχές σου προκαταλήψεις. Για τους εμπόρους της δυστυχίας, τα επιχειρήματα υπήρξαν ανέκαθεν είδος προς ανεπάρκεια, γιατί η μοναδική άμυνά τους είναι οι μόνιμες επωδοί περί εθνικισμού και οι γνωστές νεφελώδεις αντιλήψεις περί «εκσυγχρονισμού», για να αυτοϊκανοποιηθούν καθισμένοι στο μαγικό βουνό των ψευδαισθήσεών τους ενώ, μακάρια, θεωρούν εαυτούς εσαεί δικαιωμένους, έστω και αν οι Τούρκοι, πού και πού, τους διαψεύδουν και τους αναιρούν.