Ας μην ενδώσουμε στον αποχωρούντα Αρταξέρξη: Ο Ταγίπ είναι απλά μία επικίνδυνη περίπτωση

O κ. Ερντογάν δεν είναι αστάθμητος παράγων. Κινείται βάσει του εθνικού του συμφέροντος και της προσωπικής του φιλοδοξίας να μετατραπεί σε «νταβουτογλειανού» τύπου νεο-οθωμανό ισλαμιστή Χαλίφη της Νέας Μέσης Ανατολής.

Και αυτό με σκοπό αφενός να αποφύγει την διαφαινόμενη λόγω των συριακών εξελίξεων κουρδική απόσχιση και αφετέρου να κερδίσει πιθανόν νέα εδάφη στη Συρία (δυτικά του Ευφράτη), επιρροή στο βόρειο Ιράκ (Μοσούλη), επιρροή στο Αιγαίο, Θράκη και Κύπρο και να επιτύχει δι’ αυτών να αντικαταστήσει στην εθνική συνείδηση των Τούρκων πολιτών τον Κεμάλ με τον εαυτό του.

Άρα δύναται κανείς που θέλει και γνωρίζει, να αντιληφθεί την πορεία του. Πάντως, οι πρόσφατες γεωστρατηγικές του επιλογές προς την Μόσχα, θέτουν σαφώς ζήτημα ανατροπής του συστήματος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ, και του Δυτικού Συστήματος το οποίο βασίζεται στο θεωρητικό υπόδειγμα του Κρηπιδώματος (Rimland) του Ν. J. Spykman. Αυτήν την λανθασμένη -κατά την κρίση μου-απόφαση ο Ερντογάν την έχει λάβει, για έναν, κυρίως, λόγο: την κουρδική αποσχιστική απειλή, όπως αυτή ανδρώνεται στην Συρία. Ας εξετάσουμε όμως τις αντικειμενικές συνθήκες οι οποίες τον οδήγησαν εκεί:

Πρώτο, οι ΗΠΑ και επί Τράμπ, επιθυμούν την δημιουργία Μεγάλου Κουρδιστάν το οποίο θα εξασφαλίσει την προβολή ισχύος της Ουάσιγκτον στο γεωπολιτικό κέντρο βάρους της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας αλλά και θα ελέγξει το κεντρικό «σημείο πνιγμού/choc point» του διεθνούς άξονος εμπορευματικών μεταφορών με το όνομα «Νέος Δρόμος του Μεταξιού» ο οποίος θα αρχίζει από τον Ειρηνικό (Σαγκχάη) και θα καταλήγει στην Ευρώπη. Το ίδιο επιθυμούν και οι γεωστρατηγικοί σχεδιαστές του Ισραήλ διότι ένα “Μεγάλο Κουρδιστάν” στα εδάφη Τουρκίας, Συρίας, Ιράκ και Ιράν αποτελεί σημαντικότατο χερσαίο στρατηγικό βάθος για το Ισραήλ και σημαντικότατο παράγοντα εθνικής ασφαλείας για την Ιερουσαλήμ.

Δεύτερο, τον «Δρόμο» αυτόν, επιδιώκουν να ελέγξουν και η Ρωσία με την Κίνα μέσω της Ευρασιατικής Ενώσεως και του Συμφώνου Συνεργασίας της Σαγκάης. Η Τουρκία θα είναι το κομβικό σημείο του νέου αυτού διεθνούς εμπορευματικού άξονος και μπορεί να το πράξει είτε συμμετέχοντας ως μέλος των δύο ανωτέρων διεθνών συλλογικών Συστημάτων Ασφαλείας είτε ως κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Τρίτο, στην δεύτερη περίπτωση όμως, ως μέλος του ΝΑΤΟ, θα έχει υποστεί την απόσχιση των Κουρδικών εδαφών από το Ανατολικό τμήμα της, κάτι το οποίο κρίνει ότι θα αποφύγει με την συμμετοχή της εις τα δύο προαναφερθέντα Σύμφωνα όπου ηγούνται η Μόσχα και το Πεκίνο, αντιστοίχως.

Τέταρτο, το Ιράν είναι ο εν όπλοις, πολύτιμος κατά ξηράν, σύμμαχος της Μόσχας στην Συρία η οποία αποτελεί το γεωστρατηγικό κέντρο βάρους του Σιιτικού άξονα στην Μέση Ανατολή αλλά και προβολή ισχύος του Ιράν στην Ανατολική Μεσόγειο. Το Ιράν όμως, έχει στα δυτικά εδάφη του, σε συνέχεια με τα κουρδικά εδάφη της Τουρκίας και του Ιράκ, περί τα οκτώ εκατομμύρια Κούρδους και αντίστοιχο εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα, το «Kurdistan Free Life Party» ή PJAK. To κίνημα διαθέτει ένοπλη πτέρυγα την “Eastern Kurdistan Defense Units” (Yekîneyên Parastina Rojhilatê Kurdistan, YRK), διαθέτει ένοπλο κίνημα γυναικών, το “Women’s Defence Forces” (Hêzên Parastina Jinê, HPJ),όπου ηγείται η Gulistan Dogan και κλάδο Νεολαίας και Φοιτητών. Το PJAK εσχάτως, αποτελεί μία από τις απειλές για την εδαφική ακεραιότητα του Ιράν και υπό το φώς των κουρδικών νικών του αντίστοιχου κουρδικού PYD στην Συρία μέχρι και δυτικά του Ευφράτη, έως την πόλη Μαμπίτζ (Αρχαία Βαμβύκη).

Πέμπτο, αυτό σημαίνει ότι η Μόσχα δεν θα υποστήριζε μέχρι τέλους το Κουρδικό εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα στην Συρία, με κίνδυνο να προκαλέσει αντίστοιχες αποσχιστικές καταστάσεις στα εδάφη της συμμάχου της Τεχεράνης. Ούτε φυσικά και η Τεχεράνη θα το εδέχετο. Έτσι, εκμεταλλευόμενος εις το έπακρον το οπερετικόν πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, ο κ. Ερντογάν, κάνοντας μια, υπό προϋποθέσεις, «ορθή ανάγνωση» των διαθέσεων της Μόσχας, επεβιβάσθη στον «ρωσικό και ιρανικό γεωστρατηγικό συρμό» ώστε να διασφαλίσει τα δικά του νώτα από την κουρδική αποσχιστική απειλή.

Aυτό του κοστίζει τα κατωτέρω:

1ον) την εύθραυστη επαναπροσέγγισή του με το Ισραήλ, λόγω της προσεγγίσεως της Αγκύρας με τον υπαρξιακό εχθρό της Ιερουσαλήμ, την Τεχεράνη

2ον) τις σχέσεις του με την Ουάσιγκτον του κου Τράμπ, δεδηλωμένου συμμάχου του κου Νετανιάχου

3ον) τα δύο ανωτέρω σημεία, εάν αξιοποιηθούν καταλλήλως από την Ε/Κ και την Ελλαδική πλευρά δεν θα επιτρέψουν σε καμία περίπτωση την διχοτόμηση της Κυπριακής ΑΟΖ, ούτε ανάλογες συζητήσεις στην «αιφνιδιαστικώς -για την Αθήνα- ορισθείσα» από πλευράς του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας διάσκεψη της Γενεύης, η οποία αρχίζει στις 9 Ιανουαρίου, συνεχίζει (;) στις 11 Ιανουαρίου με κατάθεση χαρτών επί του εδαφικού και λήγει (;) στις 12 ως πολυμερής (;) με την συμμετοχή των εγγυητριών Δυνάμεων και της Κυπριακής Δημοκρατίας (;) ως συμβαλλομένου μέλους.

4ον) την πλήρη αποτυχία από τους στόχους του στη Μοσούλη

5ον) το οδυνηρότατο κόστος της τρομοκρατίας στους τομείς των διεθνών επενδύσεων και του τουρισμού αλλά και την αποσταθεροποίηση στο εσωτερικό του εξ αιτίας της εγκαταλείψεως των πρώην συμμάχων του: της Φάταχ αλ Σάμ (πρώην Τζάμπχατ αλ-Νούσρα, θυγατρικής της Αλ-Κάϊντα) και του Daesh

6ον) το κόστος του «κουρδικού αντάρτικου πόλεων» του PKK

7ον) την υφεσιακή πλέον, πορεία στην οικονομία της χώρας του με την τουρκική λίρα να έχει απωλέσει κατά την διάρκεια του 2016 άνω του 16% της αξίας της. Είναι δε διεθνώς αποδεκτόν ότι η απώλεια της τάξεως του 10% για την τουρκική λίρα μεταφράζεται με αύξηση του πληθωρισμού κατά 1,5%, δηλαδή έχουμε μια άνοδο του πληθωρισμού στην τουρκική οικονομία της τάξεως του 3% περίπου με ανοδικές τάσεις.

Υπό το κράτος όλων των ανωτέρω, ο κ. Ερντογάν θα υπαγορεύσει εις τον μισθοδοτούμενο από την Άγκυρα “βασάλο” του, τον κ. Ακιντζί, να τηρήσει αδιάλλακτη στάση και εις το θέμα των εγγυήσεων, και εις το θέμα των στρατευμάτων κατοχής, την εναλλάξ προεδρία αλλά και εις το θέμα το εδαφικό. Δεν θα με εξέπληττε εάν παρουσιάζετο αιφνιδίως, μετά από “σκληρή”-δήθεν- διαπραγμάτευση, να “οπισθοχωρεί” εν μέρει η Τ/Κ πλευρά στο θέμα της Μόρφου, απλώς για να «ισοσταθμίσει» i) τις εγγυήσεις, ii) τα στρατεύματα κατοχής και iii) την “εκ περιτροπής Προεδρία” εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η αποδοχή όμως ενός τέτοιου τουρκικού “ελιγμού ανταλλαγής” από πλευράς μας, θα σήμαινε «ομηρία» της Λευκωσίας στην τουρκική επιρροή η οποία θα οδηγούσε σε ανάλογη «ομηρία» της Αθήνας στο Αιγαίο και την Θράκη. Μια ανάλογη εξέλιξη, βέβαια, δεν θα μπορούσε να επιτρέψει, την ολοκλήρωση των διαδικασιών “επιλύσεως” και η Γενεύη δεν θα καρποφορήσει. Άλλωστε, η αδειοδότηση του οικοπέδου 10 της Κυπριακής ΑΟΖ στην Exxonmobil, κολοσσό του οποίου CEO ήταν ο νέος ΥΠΕΞ του κ. Τράμπ, ενισχύει πολλαπλασίως τις θέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας αναφορικώς με το επίμαχο ζήτημα των τουρκικών διεκδικήσεων στην Κυπριακή ΑΟΖ.

Δεν μπορώ να φαντασθώ την Τουρκία να… απειλεί με «θαλάσσια επεισόδια» και “οικονομική ασφυξία” τις “επενδύσεις” του διεθνούς πετρελαϊκού κολοσσού που διευθύνετο μέχρι σήμερα από τον… επόμενο αμερικανό ΥΠΕΞ!

Αδυνατώ, επίσης να φανταστώ κάτι ανάλογον εναντίον των Γαλλικών, Ιταλικών και κυρίως Ισραηλινών επενδύσεων στην Κυπριακή ΑΟΖ και μάλιστα ιδιαίτερα των γειτνιαζουσών με το αιγυπτιακό κοίτασμα Ζορ, ισραηλινών Κοιτασμάτων του Λεβιάθαν!

Αδυνατώ να κατανοήσω το επιχείρημα ότι η «καθυστέρηση της λύσεως θα επιφέρει κύματα εποίκων από την Ανατολία». Ερωτώ: όταν αναγνωρισθεί τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος δεν θα το πράξει αυτό η Άγκυρα; Και μάλιστα με πλήρη “νομιμότητα” και άνευ κινδύνου να χαρακτηρισθεί ως «έγκλημα πολέμου»;

Αδυνατώ επίσης να αντιληφθώ το επιχείρημα ότι «μετά από μία αποτυχία επικρατήσεως μιας τουρκικής επιλογής “λύσεως” στην Γενεύη, επικρατήσει “κύμα αναγνωρίσεων του ψευδοκράτους”»! Δηλαδή τί συνέβη στην αντίστοιχη περίπτωση με τα Σκόπια; Aν η Ελλάς και η νόμιμη Κυπριακή Δημοκρατία δεν το αναγνωρίσουν ουδέποτε θα αναγνωρισθεί!

Τονίζω ότι η Τουρκία δεν επιθυμεί διχοτομημένη Κύπρο. Επιθυμεί… ολόκληρη την Κύπρο για να έχει: i) τα ποθητά δικαιώματα στο Φυσικό Αέριο της ΑΟΖ η οποία ευρίσκεται στο ελεύθερο Νότιο Τμήμα της Νήσου και ii) δικαίωμα επιβολής των απόψεών της σε όλες τις αποφάσεις της ΕΕ όπου απαιτείται ομοφωνία αλλά και στην στήριξη της υποψηφιότητός της για εισδοχή.

Όσο το αναμενόμενο “blame game” που θα ακολουθήσει, η Άγκυρα θα αποτύχει, διότι ήδη εμφανίζεται απομονωμένη και δακτυλοδεικτούμενη από το σύνολο του Δυτικού κόσμου, και την ΕΕ, για όλες τις ανωτέρω εκτεθείσες πρωτοβουλίες της στο γεωστρατηγικό πεδίο αλλά και στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών.

Οφείλω δε να υπογραμμίσω το εξής: μια «αποτυχία» του κ. Ερντογάν να επιβάλλει μια προτεκτορατική “λύση” του στο Κυπριακό, ίσως, να αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία για την Δύση να “απαλλαγεί πολιτικώς” από τον κ. Ερντογάν και να θέσει την Τουρκία σε τροχιά εκδημοκρατισμού και ευρωπαϊκής προοπτικής προωθώντας κυρίως, την ειρήνη και την ασφάλεια στην Ν/Α Μεσόγειο και την ΕΕ (δηλ.: Μετανάστευση-προσφυγικό και Τρομοκρατία). Η ψυχροπολεμική πολιτική των «εσχάτων τετελεσμένων» του κ. Ομπάμα δεν έχει πνοή πλέον στην Κύπρο, ας το κατανοήσουμε. Η ίδια πολιτική, εξεδηλώθη και στην περίπτωση του ψηφίσματος των ΗΕ εναντίον του Ισραήλ, εξοργίζοντας την κυβέρνηση του κ. Νετανιάχου. Αυτό, συμπληρωματικώς νοούμενο και με τα ενεργειακά ενδιαφέροντα του Ισραήλ όπως και τις προτιμήσεις της Ιερουσαλήμ για τον East Med, τον οποίο θεωρεί μεγίστης στρατηγικής σημασίας, δίδουν στο Δίπολο Αθήνας-Λευκωσίας και μια σαφή και συγκεκριμένη χάραξη πορείας για τη διαχείριση του Κυπριακού ζητήματος στην Γενεύη.

Ας μην λησμονούμε ότι ο Ισραηλινός Υπουργός Ενέργειας κος Yuval Steinitz εδήλωσε στις 29 Σεπτεμβρίου 2016 ότι «ο Εast Med αποτελεί την ισχυρότερη μακροπρόθεσμη στρατηγική επιλογή» και προσέθεσε ότι «το συνολικό δυναμικό φυσικού αερίου από τα κοιτάσματα της Κύπρου, της Αιγύπτου και του Ισραήλ εγγίζει τα 10 τρισεκ. κυβικά μέτρα». Επίσης, και εδώ είναι το πολύ σημαντικό, αποσύνδεσε τη «λύση του Κυπριακού προβλήματος» από την ολοκλήρωση του ανωτέρω σχεδιασμού!

Εάν η Αθήνα και η Λευκωσία αποδειχθούν ανίκανες να ανταποκριθούν στην ισραηλινή γεωστρατηγική εμπιστοσύνη, τότε το παιχνίδι χάνεται οριστικώς! Ας μην διαμαρτυρηθούμε, εάν κατόπιν μιας άνευ όρων ενδοτικής παραδόσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας στη προτεκτορατοποίηση της Αγκύρας, ιδούμε το Ισραήλ να μεταστρέφεται αναγκαστικά προς την Τουρκία και να μην μας λαμβάνει πλέον καθόλου υπόψιν. Εμείς θα ευθυνόμεθα!

Ο Ελληνισμός δεν πρέπει να επιτρέπει σε απερχομένους να δεσμεύουν με τετελεσμένα τους επερχομένους! Και μάλιστα με τετελεσμένα εις βάρος του, και προς καταστροφήν του! Ο χρόνος κυλά προς όφελος του Ελληνισμού κατά την προεδρία Τράμπ.

Εγώ θυμάμαι τούτο το τέκνο του Ελληνισμού της Αλεξάνδρειας, δυο βήματα από την Κύπρο, που έγραφε:

Καί τί φρικτή ἡ μέρα πού ἐνδίδεις

(ἡ μέρα πού ἀφέθηκες κ’ ἐνδίδεις),

καί φεύγεις ὁδοιπόρος γιά τά Σοῦσα,

καί πιαίνεις στον μονάρχην Ἀρταξέρξη

πού εὐνοϊκά σέ βάζει στήν αὐλή του,

καί σέ προσφέρει σατραπεῖες καί τέτοια.

Καί σύ τά δέχεσαι μέ ἀπελπισία

αὐτά τά πράγματα ποὺ δὲν τὰ θέλεις.

Ἄλλα ζητεί ἡ ψυχή σου, γι’ ἄλλα κλαίει·

Τὸν ἔπαινο του Δήμου καί τῶν Σοφιστῶν,

τὰ δύσκολα καὶ τ’ ἀνεκτίμητα Εὗγε·

τὴν Αγορά, τὸ Θέατρο, καί τούς Στεφάνους.

Αὐτά ποῦ θὰ στὰ δώσει ὁ Ἀρταξέρξης,

αὐτά ποῦ θὰ τὰ βρεῖς στὴ σατραπεία·

καὶ τί ζωὴ χωρὶς αὐτά θὰ κάμεις.

Πηγή: Ας μην ενδώσουμε στον αποχωρούντα Αρταξέρξη: Ο Ταγίπ είναι απλά μία επικίνδυνη περίπτωση http://mignatiou.com/2017/04/as-min-endosoume-ston-apochorounta-artaxerxi-o-erntogan-ine-apla-mia-epikindini-periptosi/

Ο καθηγητής Ι. Θ. Μάζης είναι διπλωματούχος Α.Τ. Μηχανικός του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου. Είναι επίσης Δρ. Γεωγράφος/Γεωπολιτικός, ο οποίος ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Οικονομική Γεωγραφία με τετραετείς σπουδές στο Ανώτατο Μεταπτυχιακό Ινστιτούτο Γεωγραφίας του Universite Aix-Marseille II στο Aix en Provence της Γαλλίας. Μεταξύ άλλων , είναι Σύμβουλος Σπουδών της Σχολής Εθνικής Αμύνης, Πρόεδρος του Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου, και ex officio μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Ιονίου Πανεπιστημίου. Είναι ο κατ' εξοχήν ειδικός στη Γεωπολιτική του Ισλαμιστικού Κινήματος και των πολιτικο-πολιτισμικών των εκφάνσεων στο διεθνές περιβάλλον.