Αλλού τους γνέφουν, αλλού πάνε…

Έχει ειπωθεί ότι η λύση του «Κυπριακού» προχωράει δήθεν στις ράγες «προηγούμενων σχεδιασμών» οι οποίοι και είναι εκτός των σημερινών στόχων των μεγάλων Δυτικών Δυνάμεων. Είναι μια ερμηνεία αρκετά «ζορισμένη», κάπως αλλόκοτη.

Η εντύπωσή μου, αλλά και η πραγματικότητα, είναι ότι ετούτες τις Μεγάλες «Δυτικές Δυνάμεις» όπως, απ’ ό, τι φαίνεται, και όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ καρφί δεν τις καίγεται για την κατάσταση και τη μοίρα της Κύπρου, μιας και της είναι συνήθειο να παραγνωρίζουν, σίγουρα άστοχα και άκρως επιπόλαια, την σημαντικότατη σημασία που μπορεί να έχει γι’ αυτές η επιβίωση της ελληνικής Κύπρου.

Από την άλλη μεριά, η λεγόμενη «τουρκική λύση» μιας «ενωμένης Κύπρου» σίγουρα δεν ακολουθεί «παρωχημένα γεωπολιτικά πλαίσια», για να θυμηθούμε πάλι ό,τι έχει ειπωθεί, αλλά είναι το σημερινό, έγκυρο πολιτικο-γεω-στρατηγικό πάρα-ιδεολόγημα το οποίο υιοθέτησε ολοκληρωτικά η Γερμανία των 4.000.000 Τούρκων.

Όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι Δυτικοί, δηλαδή όλοι η κοινοτική Δυτική Ευρώπη πλην της Γερμανίας, στην ουσία δεν θέλησαν ποτέ και δεν θέλουν να έχουν λόγο στην «υπόθεση Κύπρος» με την προοπτική να τεθούν αργά ή γρήγορα αντιμέτωποι με τη Τουρκία και συγχρόνως να είναι αλληλέγγυοι με μια χώρα μέλος της ίδιας Ένωσης. Και για να μη δηλώσουν ή δείξουν ευθαρσώς ότι μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας η προτίμησή τους γέρνει μπρος τη δεύτερη, πολύ απλά προτιμούν να ακολουθούν σιωπηρά και παθητικά τα πεπατημένα της πολιτικής και του συμφέροντος της Γερμανίας, έστω κι αν αυτό το συμφέρον με κανέναν τρόπο δεν συμπίπτει με το δικό τους.

Αυτό το βλέπουμε με άφθονες λεπτομέρειες άλλωστε σε ένα άλλο πεδίο, εκείνο της διαμάχης με τη Ρωσία. Η Γερμανία, πιστή στο αμερικανοκρατούμενο ΝΑΤΟ, θέλει παράταση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας διότι θέλει να έχει τον πλήρη έλεγχο των χωρών του πρώην σοβιετικού μπλοκ, και όλοι οι άλλοι ακολουθούν, θα’ λεγε κανείς βλακωδώς, σαν πιστά «κολλητήρια», άσχετο κι αν αυτές οι κυρώσεις προκαλούν μεγάλες ζημίες στην οικονομία τους (όχι βέβαια στην οικονομία της δυνατής και κραταιής Γερμανίας και ακόμη λιγότερο των ΗΠΑ!).

Η Γερμανία, ιστορική σύμμαχος της Τουρκίας, έχει επίσης ενδιαφέρον να μπει στην «κυπριακή ιστορία», αν όχι με άμεση ανάμειξη, πλαγίως και παρασκηνιακά. Και ακολουθεί τη ροή των ΗΠΑ, όπως και η «παραδοσιακή» Αγγλία, η οποία ακόμη «το φυσάει και δεν κρυώνει» πώς πετάχτηκε έξω το 1959, όπως βεβαίως και ολόκληρος ο ΟΗΕ, που είναι το μεγάλο παρακλάδι των ΗΠΑ. Είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ πρόσκαιρα δεν τα πάνε τόσο καλά, ας πούμε «προσωπικά» με την Τουρκία. Ωστόσο έχουν πάντα συμφέρον να είναι μαζί της σε μια περιοχή (Μέση Ανατολή) με βασική αραβική πλειοψηφία, κάτι που δεν ευνοεί την τουρκική παρουσία, ενώ δημιουργεί κρύες ανατριχίλες απώθησης στα αμερικανικά μυαλά.

Η Κύπρος βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτή τη περιοχή και για την Τουρκία, που θυμάται πάντα τους τρεις αιώνες κατοχής έως το 1868, το νησί είναι ένα μικρό, αλλά σημαντικότατο κομμάτι γης που (πρέπει να) «υπάγεται» στην επιρροή και δικαιοδοσία της. Ο Ελληνισμός της κυπριακής πλειοψηφίας δεν ενδιαφέρει ουδόλως τις ΗΠΑ, το είπαμε, όπως και παρεμπιπτόντως εκείνος της Θράκης, της Ρόδου, της Κω: όλοι αυτοί ανήκουν σε μια χώρα υπό πτώχευση, σε μια χώρα όπου το αλληλοφάγωμα είναι νόμος και η πολιτική αλλαξοπιστία και η κομματική προδοτική πολιτική εύκολο και συνηθισμένο φαινόμενο αφερεγγυότητας και αναξιοπιστίας: τελικά σε μια χώρα ο αποδεκατισμός της οποίας βρίσκεται μέσα σε ξένα σχέδια τα οποία οι Έλληνες καλό θα ήταν να μην αγνοήσουν ή υποβαθμίσουν.

Επίσης στις ΗΠΑ δεν υπήρξε ποτέ κάποιο τόσο ισχυρό «ελληνικό λόμπυ» ικανό να επηρεάσει και να επιβάλλει στην αμερικανική ηγεσία έναν σταθερό τρόπο ευνοϊκής διαχείρισης των προβλημάτων του Ελληνισμού(Ελλάδα, Κύπρος). Τώρα μπορεί η Τουρκία να φαίνεται (και να είναι κιόλας) αντίθετη και ανταγωνίστρια με τις ΗΠΑ. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μελλοντικά η κατάσταση στην Τουρκία δεν μπορεί να αλλάξει (μια επανάληψη του 2015 δεν είναι αδύνατη, και αυτή τη φορά με πολύ διαφορετική έκβαση!), έτσι ώστε η Τουρκία να είναι πάλι για τις ΗΠΑ το πρώτο ανάχωμα κατά του πραγματικού ή φανταστικού ρωσικού «επεκτατισμού» στη Μεσόγειο, εάν και επί Τραμπ συνεχιστεί το ίδιο «αμυντικό δόγμα».

Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον κυκεώνα αναταραχών χθεσινών, σημερινών και αυριανών ο «Εφιάλτης» δεν είναι ένας «ξένος». Είναι πάντα ένας «δικός μας». Το βλέπουμε στη Κύπρο, στην ίδια την κυβέρνησή της. Μένει να δούμε αν θα το δούμε και στην Ελλάδα σε ό, τι αφορά το «Κυπριακό», αυτές τις επόμενες μέρες. Εν πάση περιπτώσει, γύρω από τη «πίτα Κύπρος» επίσημα, από τη μια μεριά υπάρχουν οι εμφανώς «αντιελληνιστές»(ΟΗΕ/Έιντε, ΗΠΑ/Νούλαντ/Ομπάμα) και απ’ την άλλη οι υποτιθέμενοι «ελληνιστές» (Ελλάδα/Τσίπρας, Κύπρος/Αναστασιάδης).

Παράλληλα και «ενδιάμεσα» βρίσκονται οι μουλωχτοί ΕΕ/Γιούνκερ, Γερμανία/Μέρκελ, δηλαδή μια πολιτική συντεχνία, ιδεολογικά σε μικρή απόσταση από την πρώτη «ομάδα», η οποία και στο μακρινό και στο άμεσο παρελθόν έδειξε πως ελάχιστο είναι το ενδιαφέρον της για το δίκιο και την επιβίωση του ελληνοκυπριακού λαού στη Κύπρο ενώ, όσο παράξενο και παράλογο κι αν φαντάζει, δεν έπαψε, πρωτίστως και δευτερευόντως, να θεωρεί τη Τουρκία το σημαντικότερο μη κοινοτικό κράτος στη περιοχή, έστω και σε βάρος ενός κοινοτικού κράτους όπως είναι η Κύπρος, έστω κι αν παραβιάζει συστηματικά νόμους και συμβάσεις, έστω κι αν καταρρακώνει κάθε έννοια δικαίου, έστω κι αν φιλοδωρήθηκε με πακτωλούς χρημάτων χωρίς να καταβάλλει κανένα αντάλλαγμα, έστω κι αν απέδειξε τρανά την πλήρη αναξιοπιστία της, έστω κι αν αγνοεί τελείως τί είναι δημοκρατία.

Έξω από αυτές τις τρεις βασικές τοποθετήσεις βρίσκονται τα άλλα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ: η Γαλλία, η Ρωσία και η Κίνα, και τα τρία όμως αποκλεισμένα, ιδίως τα δυο τελευταία, από κάθε «είσοδο» στην διαδικασία επίλυσης του «Κυπριακού». Η Γαλλία βέβαια «εξαφανίζεται» μέσα στην επικρατούσα παντοδυναμία της Γερμανίας, εφόσον ο Ολάντ παραμένει το πιστό σκυλάκι και τσιράκι της Μέρκελ, οπότε μια ανεξάρτητη γαλλική επίδραση και επέμβαση αποκλείεται εκ των πραγμάτων. Η Κίνα και η Ρωσία είναι οι μόνες δυνάμεις επιρροής και επιβολής καταστάσεων που θα μπορούσαν ενδεχομένως να βοηθήσουν και να είναι χρήσιμες στην «κυπριακή υπόθεση».

Προς τούτου όμως η «ελληνική» Ελλάδα και η «ελληνική» Κύπρος αμέλησαν να ασκήσουν την απαραίτητη και κατάλληλη σταθερότητα βούλησης και επιμονή έκφρασης ώστε να επιτύχουν μια πολιτική αληθινού φιλελληνικού προσεταιρισμού των δυο αυτών χωρών σε επίπεδο Ηνωμένων Εθνών με βασική απαίτηση την παρουσία και ουσιαστική εμπλοκή των, υποχρεωτικά και προδικαστικά, σε οποιαδήποτε πτυχή του «Κυπριακού» που εμπεριέχει διεθνείς επιπτώσεις.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, στο «ανατολικό παζάρι», όπως κατέληξε να είναι η διαδικασία της λεγόμενης «επίλυσης» του κυπριακού «κόμβου», τα πάντα εξαρτώνται σήμερα από την συμπεριφορά της Ελλάδας, και πιο συγκεκριμένα από το εάν η Ελλάδα θα καταφέρει να διατηρήσει το αρχικό της βέτο (εγγυήσεις, τουρκικός στρατός) ή αν τελικά ενδώσει κι αυτή στις πολύ πιθανές πιέσεις, απειλές και εκβιασμούς των διαφόρων Έιντε, Νούλαντ, Γιούνκερ, Μέρκελ, Ερντογάν.

Στη δεύτερη περίπτωση η Ελλάδα θα είναι ο νέος Πόντιος Πιλάτος που «νίβει τας χείρας του» και αφήνει την ελληνοκυπριακή κοινότητα και όλη τη νότιο Κύπρο στο βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο έλεος της Τουρκίας εντός των επιτηδείων μηχανισμών της ΔΔΟ, της ατέρμονης παρουσίας του Τούρκου στρατιώτη και της δαμόκλειας «εγγύησης» της τουρκικής εξουσίας.

Στη πρώτη περίπτωση όμως, και εφόσον η Τουρκία δεν υποκύψει και αναιρέσει εγγυήσεις και στρατιωτική παρουσία, κάτι μάλλον αδύνατον, ουσιαστικά η Ελλάδα θα σώσει την Κ.Δ. από την αυτοκτονική της μανία και δεν θα έχει καμία έννοια ύπαρξης οποιαδήποτε πολυμερής/πενταμερής Διάσκεψη: χωρίς την Ελλάδα, δεν νοείται διάσκεψη. Το πολύ-πολύ να προταθεί μια αναβολή 6-8 μηνών για να μπορέσει να «συνετιστεί» η Τουρκία. Θα παραμείνουν οι σημερινές πολιτειακές οντότητες, η νόμιμη Κυπριακή Δημοκρατία και η παράνομη ΤΔΒΚ, η κάθε μια με τη φτώχεια και τα πλούτη της. Θα παραμείνει η παρανομία της τουρκικής εισβολής και κατοχής, το έγκλημα του αποικισμού (ο οποίος όμως, χωρίς ΔΔΟ δεν θα μπορέσει να επεκταθεί και στην ελληνοκυπριακή πλευρά) με όλα τα συμπληρωματικά «υποβοηθητικά» τουρκικά έργα στη βόρειο Κύπρο και θα παραμείνει το τουρκοκυπριακό υπο-κράτος να πελαγοδρομεί σε κατάσταση υπανάπτυξης.

Η Κύπρος θα παραμείνει διχοτομημένη, όπως είναι και τώρα, όχι όμως με την νομιμοποιητική υπογραφή των Ελληνοκυπρίων, αλλά πάντα και μόνο με την αιματηρή υπογραφή των τουρκικών όπλων. Αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία θα παραμείνει ανεξάρτητη, με δυνατότητες δυναμικής ενεργειακής ανάπτυξης μέσω συμφωνιών με Ισραήλ, Αίγυπτο, Ελλάδα, Ιορδανία, κάτι που σαν «συνιστών κρατίδιο» δεν θα ήταν εφικτό ούτε καν σαν όνειρο καλοκαιρινής νυκτός!

Κυπριακοί πολιτικοί κύκλοι έχουν «λανσάσει» πριν από μερικούς μήνες (για δική τους χρήση;), την περίπτωση «προσάρτησης» της βόρειας Κύπρου από τη Τουρκία εφόσον οι Ελληνοκύπριοι δεν συναινέσουν στο τουρκικό «πρόγραμμα λύσης», ένα είδος «μπαμπούλα» για την παράδοση της νότιας Κύπρου στον Ερντογάν, ένας «αυτο-εκβιασμός» των «ερντογανικών Ελληνοκυπρίων»: Δηλαδή η Τουρκία θα προσαρτήσει τη βόρεια Κύπρο, η Τουρκία θα «βαφτίσει» τουρκοκύπριους 26.000 εποίκους, η Τουρκία θα κάνει αυτό, η Τουρκία θα κάνει το άλλο! Μια τουρκολαγνεία δίχως τέλος, ντροπιαστικά δίχως τέλος. Και εσκεμμένα θέλουν να αγνοήσουν το γεγονός ότι η Τουρκία με την ΔΔΟ που προωθεί όχι μόνο έτσι κι αλλιώς θα ξευτιλίσει και θα εξουδετερώσει, μέσω των τουρκοκυπριακών βέτο, κάθε ελληνοκυπριακή απόπειρα ύπαρξης, αλλά και θα πλημμυρίσει τη Κύπρο με άλλες δεκάδες χιλιάδες Τούρκους εποίκους δήθεν για τις εργασιακές ανάγκες του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου.

Όπως γνωρίζουμε, επίσημα και νομικά με κοινοτική βούλα και η βόρεια Κύπρος είναι κοινοτικό έδαφος, προσωρινά υπό ξένη κατοχή. Οποιαδήποτε απειλούμενη εδαφική αλλαγή στο νομικό καθεστώς της αφορά άμεσα την κοινοτική νομοθεσία, την κοινοτική κυριαρχία και την κοινοτική επικράτεια. Μπαίνουμε στο χώρο του διεθνούς δικαίου με όλες τις προεκτάσεις και συνέπειες που συνεπάγονται.

Δεν νομίζω πως ο Ερντογάν είναι σαν τον Χίτλερ του 1939-40, και ιδίως τώρα που η Τουρκία κλυδωνίζεται, εσωτερικά και εξωτερικά, από μια σειρά γεγονότων και συμπράξεων που την καθιστούν αμφίρροπη και ανυπόληπτη, κάθε μέρα πιο πολύ στη κόψη του ξυραφιού. Μια προσάρτηση είναι μεγάλη υπόθεση, πολύ μεγάλη για την οποιαδήποτε Τουρκία. Σχετικά θα ήθελα να παραπέμψω τον αναγνώστη στην διεξοδική ανάλυση του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη «Εκβιασμός με μοντέλο Κριμαίας και δόλωμα με χάρτες – Το σχέδιο Β της Άγκυρας και η επιλογή του Προέδρου με τη συνδρομή του ΓΓ του ΟΗΕ», Η Σημερινή, 6.11.2016.

Η ελπίδα είναι μια: η αντοχή της Ελλάδας (Τσίπρας, Κοτζιάς). Πολύ δύσκολο όμως, με όση αισιοδοξία κι αν διαθέτουμε, να προσδοκούμε μια αντοχή και της Κύπρου, με όλους τους εκβιασμούς στους οποίους είναι αυτοβούλως εκτεθειμένος ο Αναστασιάδης. Κανονικά, έως τις 11.1.17 όλα θα πρέπει «να παίζονται». Η ελλαδική/ελληνική πλευρά μόνον ένα στόχο πρέπει να έχει: την διαφύλαξη και διάσωση του Ελληνισμού! Μόνον αυτό πρέπει να έχουν στο νου τους οι Έλληνες και η Κύπριοι ταγοί και απ’ αυτό να έλκουν την απαιτούμενη ενέργεια και σταθερότητα ενάντια σε όλες τις επιβολές που θα επιχειρηθούν.

Αυτή είναι και η ευχή, πρέπει να είναι η ευχή όλων των Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων. Η πραγματικότητα όμως; Όσο αφορά την Ελλάδα, αυτές τις προσεχείς μέρες θα δούμε. Ως τώρα έχουμε την ξεκάθαρη δήλωση του Τσίπρα μετά το πέρας της Συνόδου Κορυφής: «Καταθέσαμε με σαφήνεια την άποψη ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση σ’ αυτό το αναχρονιστικό πλαίσιο των εγγυήσεων της δεκαετίας του ‘60 και δεν μπορεί να υπάρξει λύση αν η Τουρκία επιμένει στην παράλογη απαίτηση της παραμονής των τουρκικών στρατευμάτων στο νησί…μια εκδοχή όχι μόνο αρνητική για την Ελλάδα…και για την Κύπρο, αλλά…και για την Ευρώπη την ίδια… το να έχει στο τραπέζι…ένα μέλος που θα βρίσκεται υπό τον διαρκή εκβιασμό στρατευμάτων της Τουρκίας».

Αυτή είναι και η ίδια θέση που εξέφρασε πρόσφατα και ο υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς, πράγμα που λογικά σημαίνει πως και οι δυο συγκροτούν ένα αρραγές μέτωπο, ως την απόδειξη του αντιθέτου. Και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής επιβεβαίωσε την ίδια γραμμή πλεύσης υπογραμμίζοντας πως «η ελληνική πλευρά έχει σταθερή θέση πως δεν υπάρχει λύση με στρατεύματα κατοχής και εγγυήτριες δυνάμεις». Η διαφορά είναι τεράστια όταν αναλογιζόμαστε πως ο Πρόεδρος και ο Υπ. Εξ. είναι οι πρώτοι και καλύτεροι μεταξύ των Κυπρίων πολιτικών που δημόσια εκφράστηκαν ευνοϊκά για την ανάγκη κάποιας μορφής εγγυήσεων και παραμονής κατοχικών στρατευμάτων σε βάθος χρόνου στο νησί! Ποιος ξέρει αυτή η συμπεριφορά πώς ονομάζεται στη Κύπρο!

Βεβαίως, η θέση της Ελλάδας είναι και πρέπει να είναι μια θέση απόλυτη στο περιεχόμενό της, υπό την έννοια ότι δεν επιδέχεται και δεν πρέπει να επιδέχεται «νερό στο κρασί», δηλαδή, με απλά λόγια, άλλες ή/και πρόσκαιρες «μορφές» εγγυήσεων ή οποιεσδήποτε χρονικές διαφοροποιήσεις στην παραμονή του στρατού οπουδήποτε και σε οποιαδήποτε σύνθεση σταθμευμένου. Μόνο η απολυτότητα ερμηνείας της θέσης αυτής εγγυάται την σωτηρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, διότι μόνο με αυτή την απολυτότητα μπορεί να μπει φράγμα στη τουρκική θέση (Μπιναλί Γιλντιρίμ) η οποία προβλέπει την αντιδημοκρατικότατη «εκ περιτροπής προεδρία», «αποτελεσματικές εγγυήσεις της Τουρκικής Δημοκρατίας» και βέβαια εσαεί τούρκους στρατιώτες. Και όχι μόνο, διότι και ο Οζντίλ Ναμί, Τουρκοκύπριος διαπραγματευτής, βγαίνει έξω για να μας πει το φαιδρό: «όλα τα θέματα στις διαπραγματεύσεις για το ‘Κυπριακό’ έχουν ξεκαθαρίσει(!!), εκτός εκείνων της ασφάλειας και των εγγυήσεων».

Και τότε τίθεται το ερώτημα: ο Αναστασιάδης σε εμάς λέει ότι υπάρχουν ακόμη πολλές εκκρεμότητες, ενώ με τους Τούρκους έχει ήδη κρυφά συμφωνήσει σε όλα τα θέματα;! Ποιον να πιστέψουμε: τον Ναμί ή τον Αναστασιάδη; Γι’ αυτό, σχετικά με τη κυπριακή πλευρά, δυστυχώς, τα πράγματα δεν φαίνονται καθόλου καλά και δεν προμηνύουν θετικές εξελίξεις. Κιόλας ο Αναστασιάδης με εκείνο το τρελό: «να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι δικό τους χωριό ή δική τους κωμόπολη ή δική τους περιοχή που είναι υπό κατοχή», αναφερόμενος μάλλον σε κυβερνητικούς παράγοντες απ’ την Ελλάδα(βλέπε Τσίπρας και Κοτζιάς), έδωσε ένα στίγμα πολλών αμφιβολιών που οι Τούρκοι δεν θα παραλείψουν να εκμεταλλευτούν εκλαμβάνοντάς το ως στήριγμα προς αυτούς!

Είναι σαν να θέλει να πει ο Αναστασιάδης: δικιά μου χώρα είναι και την κάνω ό, τι θέλω! Τη δίνω, τη πουλάω, την διαλύω, λογαριασμό θα σας δώσω: Να μην έρχονται λοιπόν απ’ την Ελλάδα να με εμποδίσουν να την ελευθερώσω απ’ τη παράνομη τουρκική κατοχή παραδίδοντάς την με την υπογραφή μου στην νόμιμη τουρκική κατοχή! (Χρειάζεται και λίγο σαρκασμός…).

Ο Αναστασιάδης υποχώρησε ως τώρα σε όλες τις τουρκοκυπριακές/τουρκικές απειλές και απαιτήσεις (θεματικές, χρονολογικές, διαδικαστικές, κλπ.). Ό, τι λέει και ό, τι κάνει είναι για να μη στεναχωρήσει τους Τούρκους: διόλου απίθανο να είναι η επιβεβαίωση της αρχής της τελικής φάσης του σχεδίου του η εφαρμογή του οποίου του είχε «ξεφύγει» το 2004. Ακούστηκε να λέγεται πως για όλη αυτή την υποχωρητικότητά του προς όφελος της Τουρκίας του έχει ταχθεί το Νόμπελ ειρήνης! Αστείο ή αλήθεια;!

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Αναστασιάδης θέλει να «κάνει τον έξυπνο»: και επιδίδεται στα αγαπημένα του ποικιλότροπα επικοινωνιακά παιχνίδια με σκοπό να χρεώσει στην Ελλάδα την δική του προδοτική, όπως τα γεγονότα πρόδηλα φανερώνουν, συμφωνία ή θέληση συμφωνίας με την Τουρκία. Το ότι προσπάθησε να ενοχοποιήσει τον Κοτζιά ως υπονομευτή των συνομιλιών και επιχείρησε να εμφανίσει την ελληνική κυβέρνηση ότι δήθεν συμφωνεί με την «τουρκική λύση» (που αυτός ο ίδιος από το 2013 μεθοδεύει κυνικά και συστηματικά) «μεταφέροντας» πάνω της την προδοσία που αυτός κουβαλάει από το 2004, δείχνει πόσο επικίνδυνος αλλά και αδίστακτος είναι σαν άνθρωπος και (θεός φυλάξοι!) σαν «ηγέτης»!

Το πόσο επικίνδυνος για την ελληνοκυπριακή πλευρά είναι και αδίστακτος θα πρέπει να το καταλάβουν επιτέλους όλοι οι Ελληνοκύπριοι που δεν είναι πορωμένοι και να αντιδράσουν ανάλογα. Αλλά και γρήγορα. Γι’ αυτό, η μόνη εξουσία που μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια του και συνάμα τα σχέδια των Κυπρίων της «λύσης όποιας και να είναι» που είναι και τα σχέδια της Τουρκίας φαίνεται τώρα να είναι, μετά από όσα εκθέσαμε παραπάνω, μόνο η ελληνική κυβέρνηση, εφόσον και αυτή δεν υποκύπτει και συνεχίζει να διατηρεί τη σωστή ανεξαρτησία και αποφασιστικότητα σκέψης και πράξης, μη ανεχόμενη ούτε τα ύπουλα πολιτικά placebo που μπορούν να επινοήσουν και να «ρίξουν στο τραπέζι» οι διάφοροι μεταπράτες του αμερικανο-τουρκικού σχεδιασμού λύσης που κυκλοφορούν σαν άπληστα κοράκια.

Πολύ πρόσφατα. στις 15 του Δεκέμβρη, έγινε μια μακρά συνάντηση του Αναστασιάδη με τον Τσίπρα, όπως ανέφερε ο Νίκος Χριστοδουλίδης, κυβερνητικός εκπρόσωπος. Μάθαμε έτσι ότι έλαβαν «πολύ συγκεκριμένες» αποφάσεις σχετικά με την «επίτευξη του επιδιωκόμενου στόχου». Επειδή όμως οποιαδήποτε πολιτική διαδικασία που αφορά την ελευθερία και την ύπαρξη ενός λαού – και στην ορισμένη περίπτωση, του ελληνοκυπριακού λαού – δεν μπορεί να είναι μυστική, παράνομα και απάνθρωπα μυστική, Τσίπρας και Αναστασιάδης, αλλά ειδικά ο Τσίπρας έχει την υποχρέωση να ενημερώσει επιμελώς, αληθινά και λεπτομερώς τον ελλαδικό και ελληνοκυπριακό λαό.

Πολύ απλά θέλουμε να μάθουμε: 1) ποιες είναι αυτές οι «πολύ συγκεκριμένες» αποφάσεις 2) ποιος είναι αυτός ο «επιδιωκόμενος στόχος».

Με τον ίδιον τρόπο με τον οποίο η τουρκοκυπριακή και τουρκική πλευρά μας ενημερώνουν αναλυτικά και κυνικά για τις αποφάσεις και στόχους τους που είναι σαφώς αντι-ελληνοκυπριακοί, οπότε ξέρουμε με ποιους και με τί έχουμε να κάνουμε, έτσι και η ελληνοκυπριακή/ελλαδική πλευρά να μας ενημερώσει πάραυτα για τις αποφάσεις και στόχους της έστω και σαφώς αντι-τουρκοκυπριακούς, όχι μόνο για να ξέρουμε εμείς τί ελπίδες έχουμε ή δεν έχουμε, αλλά και να λάβουν οι άλλοι ένα δείγμα της αποφασιστικότητάς μας σε ένα τόσο βαρύ θέμα ζωής ή θανάτου.

Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Ελληνιστής, συγγραφέας Πηγή: Αλλού τους γνέφουν, αλλού πάνε… Στο πουθενά Κύπρος και Αναστασιάδης, Ελλάδα και Τσίπρας http://mignatiou.com/2016/12/kipros-ellada-kipriako-pros-ta-pou/