Γένεση Κράτους με «σύμβαση»

Ορίστηκε λοιπόν η διάσκεψη της 12ης Ιανουαρίου 2017 για την «Κύπρο», ώστε αφού επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ των δύο κοινοτήτων, στις τρεις προηγούμενες ημέρες, να αναζητηθεί η επίλυση και του ζητήματος της «Συνθήκης Εγγυήσεως» που αφορά στην Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία ήταν ένα εκ των τεσσάρων τότε συμβληθέντων Κρατών στην τελική συμφωνία του Λονδίνου (Ελλάδα - Τουρκία - Αγγλία και Κυπριακή Δημοκρατία). Συνθήκη που είναι αναπόσπαστο παράρτημα στο Σύνταγμα του 1960, το οποίο υπό τη μορφή του τελικού κειμένου και πριν τεθεί σε εφαρμογή, υπογράφτηκε επίσης από τα τέσσερα αυτά κράτη.

Δεν θα σχολιάσω ότι η διάσκεψη της Γενεύης εξαγγέλθηκε ότι αφορά την «Κύπρο» και όχι την Κυπριακή Δημοκρατία, ή το ότι αφορά τις τρεις εγγυήτριες χώρες και τις «δύο κοινότητες», με προκλητική δηλαδή παραγνώριση (λέγε εξαφάνιση) της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν χρειάζεται επίσης η όποια ανάλυση, περί την προκλητική αντίφαση στη θέση της Τουρκίας, η οποία, ενώ δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία (τη θεωρεί «εκλιπούσα»), ταυτόχρονα επικαλείται δικαιώματα δυνάμει της εν λόγω συνθήκης εγγύησης η οποία όμως, αφορούσε και αφορά την Κυπριακή Δημοκρατία και είναι δυνάμει αυτής της συνθήκης που απαιτεί τη συνέχιση των εγγυητικών και επεμβατικών δικαιωμάτων της! Μάλιστα, ενώ μόνη αυτή αναγνωρίζει το παράνομο δικό της δημιούργημα (το ψευδοκράτος), δέχεται να το «υποβιβάσει» σε κοινότητα, γιατί επιθυμεί και πέτυχε να πραγματοποιηθεί πενταμερής διάσκεψη, με συμμετοχή μόνο των δύο κοινοτήτων και όχι της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Εξαιρετική σημασία, όμως, έχει και η νεότερη δήλωση/διευκρίνιση του κ. Ακιντζί για τα «τρία» Συντάγματα (της Ομοσπονδίας και των δύο συνιστώντων κρατιδίων) που μπορούν, ως ανέφερε, να υπάρξουν μεταγενέστερα της λύσης. Δήλωση που αποκαλύπτει πρόθεση ανατροπής των όσων ισχύουν για κάθε Ομοσπονδία, η οποία έχει ένα Σύνταγμα που υπερέχει των νόμων της κάθε Πολιτείας. Προφανώς γνωρίζει καλά η Τουρκία από την πολιτική διαδρομή της Κύπρου, και προσπαθεί να αξιοποιήσει ότι, το 1960 προέκυψε κατόπιν «συμφωνίας» (Ζυρίχης και Λονδίνου) η τότε «γένεση», ερήμην του λαού της Κυπριακής Δημοκρατίας, με το τότε δοτό Σύνταγμα. Με τον ίδιο τρόπο, έγινε η απόπειρα να υπάρξει μέσω μιας άλλης «Συμφωνίας», λύση κατά το Σχέδιο Ανάν, αφού αυτό για να μην είναι δοτό, τέθηκε σε Δημοψήφισμα.

Επιτέλους είναι αναγκαίο ο κυρίαρχος λαός να ερωτηθεί, εάν δέχεται ή απορρίπτει, όχι μια «συμφωνία» περί τη λύση, αλλά ένα συγκεκριμένο κείμενο νέου, τροποποιημένου Συντάγματος. Αυτό το Σύνταγμα είναι που θα ρυθμίζει το μέλλον του τόπου και των πολιτών του και όχι η οποιαδήποτε συμφωνία που θα προκύψει από μια πενταμερή ή πολυμερή διάσκεψη. Η όποια συμφωνία περιέχει ασάφειες, γενικότητες, αοριστίες και επιτρέπει πολλαπλές ερμηνείες. Αντίθετα, το τελικό κείμενο του μετεξελιχθέντος Συντάγματος θα έχει, αφ' ενός γνωστές και αφ' ετέρου σαφείς προβλέψεις, που θα επιτρέψουν στον κάθε πολίτη να τις σταθμίσει και να αποφασίσει εάν τις αποδέχεται ή όχι, ως το μελλοντικό δεσμευτικό νομοθετικό πλαίσιο των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του. Ας μη διαφεύγει της προσοχής ότι, η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε αποδεκτή ως κράτος-μέλος του ΟΗΕ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με βάση το συγκεκριμένο ισχύον από το 1960, Σύνταγμά μας. Η όποια τροποποίηση του εάν τεθεί σε ένα δημοψήφισμα θα αποκαλύψει πόσα ανθρώπινα δικαιώματα θα προβλέπει και θα σέβεται, όπως επίσης εάν θα περιέχει πρόνοια ότι υστερεί έναντι του υπερέχοντος κοινοτικού δικαίου, όπως συμβαίνει και σε σχέση με κάθε χώρα- μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πρέπει να προηγηθεί λοιπόν της όποιας τελικής λύσης, μια συνταγματική Επιτροπή (ως έγινε και πριν το 1960), που θα προετοιμάσει το προσχέδιο των αναγκαίων τροποποιήσεων του Συντάγματος, ώστε από ενιαίο Κράτος να μετατραπεί σε ομόσπονδο. Το όποιο προσχέδιο για τροποποιήσεις του Συντάγματος του 1960, πρέπει να συμφωνηθεί και μόνο τότε να τεθεί σε δημοψήφισμα. Υπενθυμίζω ότι στη συμφωνία της Ζυρίχης, δεν ήσαν παρόντα το κράτος της Βρετανίας, όπως και η μη «γεννηθείσα» τότε Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι γι' αυτό τον λόγο που χρειάστηκε και η μεταγενέστερη συμφωνία του Λονδίνου, γιατί η Ελλάδα και η Τουρκία δεν ενομιμοποιούντο, χωρίς τη σύμπραξη της Αγγλίας, να συνάψουν έγκυρες συμφωνίες για έδαφος υποκείμενο στη Βρετανία, ως ήταν μέχρι τότε το αποικιακό καθεστώς.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και τώρα. Αφού δεν αποδεχόμαστε την παρθενογένεση, η όποια τροποποίηση του Συντάγματος θα αφορά στην Κυπριακή Δημοκρατία και άρα λοιπόν η όποια συμφωνία που δυνατό να επιτευχθεί μεταξύ των δύο κοινοτήτων ή μεταξύ των τριών εγγυητριών δυνάμεων και των δύο κοινοτήτων, δεν μπορεί να «γεννήσει» νέο Σύνταγμα ή νέο κρατικό μόρφωμα. Ουδείς νομιμοποιείται ως εκπρόσωπος κοινότητας ή ως εγγυήτρια δύναμη να επιφέρει την όποια Συνταγματική αλλαγή περί την Κυπριακή Δημοκρατία. Άρα ο λαός πρέπει να έχει ενώπιόν του το νέο Σύνταγμα, ώστε ο ίδιος (όπως προσφάτως είχε την εξουσία αυτή και ο λαός της Ιταλίας) να το εγκρίνει ή να το απορρίψει, προς επιβεβαίωση της έννοιας της λαϊκής κυριαρχίας.

Ανδρέας Αγγελίδης

πηγή: http://www.philenews.com/el-gr/f-me-apopsi-eponymes-gnomes/385/345120/genesi-kratous-me-symvasi