Οι τρεις επικίνδυνοι μύθοι στο Κυπριακό

Η κλεψύδρα εξαντλείται. Το χρονικό διάστημα που απομένει μέχρι την Γενεύη είναι ελάχιστο. Η ώρα που θα ξεκαθαρίσει κατά πόσον είναι εφικτό να φτάσουμε σε μια ανεκτή λύση έχει φτάσει. Ανεκτή διότι η ευκταία, που κάποτε οραματιζόμασταν, αποκλείστηκε νωρίς στο μακρινό παρελθόν. Μεταπηδήσαμε στο κυνήγι δίκαιης λύσης. Πολύ σύντομα, όμως, έγινε κι αυτή όνειρο θερινής νυκτός. Ο πόθος για επανένωση αυτού του δύσμοιρου τόπου, μας υποχρέωσε στο συμβιβασμό μιας λειτουργικής λύσης. Ούτε και σ’ αυτό το οχυρό μπόρεσαν οι ταγοί –απεδείχθησαν κατώτεροι των απαιτήσεων- να αντέξουν. Σήμερα, όντας το θύμα μιας φρικαλέας τραγωδίας, αναδιπλωθήκαμε στην ετοιμότητα για αποδοχή μιας κατά το ελάχιστο ανεκτής λύσης. Στο επίκεντρο της οποίας κυριαρχεί, τουλάχιστον, ο απεγκλωβισμός από κάθε παρουσία και κηδεμονία της Τουρκίας. Η κατρακύλα των διεκδικήσεών μας υπενθυμίζεται για όσους, ενδεχομένως, θα επιχειρήσουν να πείσουν τον λαό και για πιθανή υπαναχώρηση από το τελευταίο αυτό οχυρό, που διασφαλίζει το μέλλον του νησιού. Όντας λοιπόν μια ανάσα από την καθοριστική διεθνή διάσκεψη κατά την οποία θα αποκρυσταλλωθεί αν βιώνουμε μία ακόμη ψευδαίσθηση ή αν αυτή την φορά υπάρχει ρεαλιστική προοπτική, πρέπει να λέγονται ξεκάθαρες κουβέντες. Να αποφεύγεται και η παραμικρή προσπάθεια να παρασυρθεί ο λαός. Με αυτό το σκεπτικό, εστιάζουμε την προσοχή σε τρεις μύθους οι οποίοι επαναλαμβάνονται κατά κόρον, με προφανή στόχο να καθησυχαστούν αγωνίες και ανησυχίες. Μύθος πρώτος: Η διαρκής επανάληψη από τον Αναστασιάδη και από τα στελέχη-πιόνια του κυβερνώντος κόμματος, ότι δεν πρόκειται να φέρει λύση η οποία δεν θα ικανοποιεί τις προσδοκίες του λαού. Πρόκειται για ένα θεώρημα το οποίο ακυρώνεται εν τη γενέσει του. Για τον απλούστατο λόγο ότι, ουδέποτε ο νυν Πρόεδρος ή οι προκάτοχοι του, ζήτησαν να μάθουν τις προσδοκίες του λαού. Ενίοτε ο κάθε Πρόεδρος εκλέγεται μοιράζοντας εύηχες προεκλογικές υποσχέσεις τις οποίες σε πολλές περιπτώσεις στη συνέχεια πετά στην πρώτη σκυβαλαποθήκη και πορεύεται κατά το δοκούν. Αυτό που ο Αναστασιάδης θεωρεί ότι ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του λαού δεν είναι αυτό το οποίο ο λαός του υπέδειξε, διότι ουδέποτε ρωτήθηκε για κάτι τέτοιο. Ως εκ τούτου, ο κίνδυνος να συμφωνήσει σε σχέδιο που θα απέχει από τις ελάχιστες απαιτήσεις του λαού είναι υπαρκτός. Με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται… Μύθος δεύτερος: Η κατ’ εξακολούθηση επανάληψη από τους ίδιους πρωταγωνιστές, ότι αυτός που στο τέλος θα αποφασίσει δεν θα είναι ο Πρόεδρος αλλά ο λαός, ισχύει μεν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να λέγεται με εμφανή πρόθεση καθησυχασμού. Αν το σχέδιο το οποίο θα τεθεί ενώπιόν του θα περιέχει τέτοιους όρους, που θα τον αναγκάσουν να το απορρίψει, αυτό αποτελεί επικίνδυνη πολιτική ανευθυνότητα. Ακόμη και ένα αμαθές παιδάριο μπορεί να αντιληφθεί τις δυσχερείς συνθήκες που θα δημιουργηθούν από μια νέα απόρριψη σχεδίου λύσης. Η αποδοχή εκ μέρους του Προέδρου ενός σχεδίου με απαράδεκτους όρους (π.χ. παραμονή τουρκικού στρατού για 5 ή 10 χρόνια ή διατήρηση εγγυήσεων) και η μετακύλιση της ευθύνης στο λαό για να τοποθετηθεί σε συνθήκες πολιτικών, διπλωματικών και ψυχολογικών πιέσεων θα είναι ανεύθυνο. Κυρίως, όμως, θα είναι εγκληματικό. Μύθος τρίτος: Η εκνευριστική επανάληψη από τον Αναστασιάδη και από τα παπαγαλάκια του κυβερνώντος κόμματος, που κυκλοφορούν αμέριμνα στα τηλεοπτικά πάνελ, ότι τίποτα δεν ισχύει αν δεν συμφωνηθούν όλα. Πρόκειται κι αυτή για κορυφαία ανιστόρητη προσπάθεια εφησυχασμού. Η ιστορία του Κυπριακού έχει καταδείξει πως ό,τι συμφωνείται στο τραπέζι μένει και επανέρχεται στην επόμενη προσπάθεια. Το εδαφικό σήμερα συζητείται στη βάση του σχεδίου Ανάν (που ούτε καν είχε συμφωνηθεί). Η εκ περιτροπής προεδρία επιστρέφει βήμα-βήμα στο πλαίσιο που είχαν συζητήσει Χριστόφιας-Ταλάτ. Ο λόγος είναι απλός. Τα Ηνωμένα Έθνη κτίζουν κάθε επόμενη προσπάθεια στη βάση της προηγούμενης. Δεν πρόκειται να ξεκινήσουν από μόνοι τους ποτέ μια προσπάθεια από μηδενική βάση. Καλά κάνουν λοιπόν όλοι μέχρι την Γενεύη να σταματήσουν να καθησυχάζουν το λαό με τέτοιες αερολογίες. Κυρίως, να το έχουν στο μυαλό τους όταν θα βρίσκονται στη Γενεύη. Πηγή των επισημάνσεών μας δεν είναι ο φόβος και η σπορά του στον λαό. Ο κάλπικος εφησυχασμός, όμως, είναι πιο επικίνδυνος από τις υγιείς ανησυχίες.