Η πολιτική ψυχολογία και η απόφαση συνέχισης των διαπραγματεύσεων στο Κυπριακό

Οι διαπραγματεύσεις στο Mont Pelerin διακόπηκαν με ευθύνη του Ακιντζί, ο οποίος, όπως όλοι εκτιμούν, πήρε εντολές από την Άγκυρα. Εκεί τα πράγματα είχαν τελειώσει και η ευθύνη, όπως για τόσα άλλα τον τελευταίο καιρό, θα ήταν της Τουρκίας. Αμέσως η Άγκυρα ξεκίνησε να ρίχνει τις ευθύνες στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Υπουργείο Εξωτερικών, προσπαθώντας να αναδείξει μία διαφορά μεταξύ Μαξίμου και ΥΠΕΞ. Στον χορό μπήκαν και οι γνωστοί από την εποχή του Σχεδίου Ανάν κύκλοι της Λευκωσίας, οι οποίοι, ως Πέμπτη Φάλαγγα, έριχναν και αυτοί την ευθύνη στο ελλαδικό ΥΠΕΞ. Διότι ποιον συμφέρει σε τελική ανάλυση η θέση τού ΥΠΕΞ για κατάργηση των εγγυήσεων και αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, αν όχι τη Λευκωσία; Πώς είναι δυνατόν μία χώρα της ΕΕ να τελεί υπό την εγγύηση μίας άλλης εκτός ΕΕ και μάλιστα υπό την απειλή κατοχικών στρατευμάτων; Η θέση της Αθήνας, ακόμη και ως μία θέση διαπραγματευτικής τακτικής να την δει κανείς, και πάλι συμφέρει. Θέλω να πω ότι ακόμη και αν δεν την εννοούσε η Αθήνα, θα παρέμενε χρήσιμη ως ένα διαπραγματευτικό χαρτί. Παρόλα αυτά η Πέμπτη Φάλαγγα έσπευσε να κατηγορήσει, όχι ανοιχτά, αλλά με διαρροές – που είναι χειρότερο – την Ελλάδα και να της φορτώσει, στη διαδικασία του λεγόμενου “blame game”, την ευθύνη. Παράλληλα, οι ίδιοι κύκλοι της Λευκωσίας άρχισαν να διαρρέουν ότι υπήρχαν βάσιμες ελπίδες να ξαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις. Και σήμερα, μαθαίνουμε, μέσω διαγγέλματος ότι οι διαπραγματεύσεις θα συνεχισθούν… Γιατί; Γιατί να συνεχισθούν οι διαπραγματεύσεις; Δίνει την αίσθηση η Τουρκία μίας χώρας που σέβεται τις συμφωνίες ή το Διεθνές Δίκαιο γενικότερα; Δίνει την εντύπωση κανείς ότι θα αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα; Εδώ πρόκειται για μία εξουσία που δεν σέβεται τους πολίτες της, τους Κυπρίους, Έλληνες ή Τούρκους, θα σεβασθεί; Δεν ξέρει ο Λεβέντ και ρωτάει «ποιος θα μας προστατέψει από τους εγγυητές;» Δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση σε αυτήν την απόφαση της ελληνοκυπριακής ηγεσίας. Και όταν αδυνατεί η λογική να ερμηνεύσει, τότε αναλαμβάνει η Πολιτική Ψυχολογία. Δύο σύνδρομα μπορεί να σκεφτεί κανείς. Το πρώτο είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης, κατά το οποίο ο απαχθείς, ο όμηρος, αρχίζει και τρέφει αισθήματα για τον απαγωγέα, τον εγκληματία δηλαδή. Οι εκκλήσεις τύπου …γιατί φεύγεις Μουσταφά.. και κάτσε να τα πούμε… κάτι τέτοιο μου θύμισε. Διότι ας αναρωτηθούμε: ποιος τέλος πάντων είναι ο Μουσταφά, αν όχι ο εκπρόσωπος των εισβολέων; Υπάρχει και ένα δεύτερο σύνδρομο, αυτό των αποτυχιών. Όταν κάποιος έχει αποτύχει σε προσπάθειές του, επιχειρεί, όταν αυτός έχει την εξουσία, να κάνει όσα δεν είχε κατορθώσει. Εν προκειμένω να ανατρέψει το βροντερό ΟΧΙ του κυρίαρχου λαού το 2004! Και στις επόμενες γενιές να παραδώσει τί; Κράτος ή επαρχία υπό τουρκική κηδεμονία; * Ηλίας Κουσκουβέλης, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

πηγή: http://www.philenews.com/el-gr/f-me-apopsi-eponymes-gnomes/385/342998/i-politiki-psychologia-kai-i-apofasi-synechisis-ton-diapragmateyseon-sto-kypriako