Misakı Millî Ο «Εθνικός Όρκος»
Αναμφίβολα ο Ερτογάν, ταιριάζει στον μανδύα του νεοσουλτάνου , τον οποίον συχνά ενδύεται. Από την αναρρίχησή του στην εξουσία, την οποία ορισμένοι βαθιά νυχτωμένοι εχειροκρότησαν και επεφήμησαν, πολύ γρήγορα μας έδηξε τον πραγματικό του εαυτό. Η σταδιακή αποθράσυνση και προκλητικότητά του τα τελευταία 4-5 χρόνια έχει φτάσει στο ζενίθ, με αποκορύφωμα στο εσωτερικό μέτωπο το πραξικόπημα της 15 Ιουλίου, και στο διεθνές την αυτόκλητη εμπλοκή του και εισβολή σε Συρία και Ιράκ και την κατά επανάληψη αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης.
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Τουρκίας στο Ιράκ και την Συρία, η σκλήρυνση της στάσης στο Κυπριακό και οι απειλές για Τουρκική επαρχιοποίηση της Κύπρου ( και εννοούν ολόκληρη την Κύπρο και όχι την μισή), ο σταδιακός εκτουρκισμός του πληθυσμού της Θράκης και οι ιαχές του ψευτο-μουφτή της Κομοτηνής για «δημοψήφισμα», η γκριζοποίηση του Αιγαίου και η δημιουργία μουσουλμανικών και άρα «ανάγκης-της-τουρκικής-προστασίας» πληθυσμών στα νησιά του Αιγαίου, και η κατά επανάληψη αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης, είναι όλα μέρος ενός βαθιά εθνικιστικού, γεωστρατηγικού σχεδιασμού. Ενός «Εθνικού Πόθου» που τεκμηριωμένα προσβλέπει στην αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα σύνορα του «Εθνικού Όρκου» με νεοσουλτάνο και προστάτη των απανταχού της Γής Οθωμανών , τον Ερτογάν τον Πορθητή.
Τι ήταν ο «Εθνικός Όρκος»;
Στην τελευταία, μυστική και κεκλεισμένων των θυρών, συνεδρία της, στις 28 Ιανουαρίου του 1920, η τελευταία Οθωμανική Βουλή, όρκισε τον όποιον θα διαπραγματευόταν την συνθήκη ειρήνης, της ηττημένης στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να μην δώσει τίποτα περισότερο από ότι περιλάμβανε ο «Εθνικός Όρκος» ο οποίος αποτελούταν από 6 άρθρα και ένα χάρτη.
Περιληπτικά τα έξι άρθρα ανέφεραν [1]:
Οι αραβικοί πληθυσμοί των περιοχών που κατέλαβαν τα ξένα κράτη με την υπογραφή της Ανακωχής του Μούδρου, θα αποφασίσουν για την τύχη τους μετά από ελεύθερη ψηφοφορία. Η ισλαμική-οθωμανική πλειοψηφία στις περιοχές που περιλαμβάνονται στην Ανακωχή, είναι μια ενότητα που δεν μπορεί να διαταραχτεί με κανέναν τρόπο και για κανέναν λόγο.
Το Καρς, το Αρνταχάν και το Βατούμ, που μόλις έμειναν ελεύθερα, ενσωματώθηκαν στη μητέρα πατρίδα, αν χρειαστεί, θα καθορίσουν την τύχη τους με δημοψήφισμα.
Η νομική υπόσταση της Δυτικής Θράκης θα καθοριστεί με την ψήφο του λαού που θα δοθεί σε περιβάλλον ελευθερίας.
Η Κωνσταντινούπολη και η θάλασσα του Μαρμαρά θα κρατηθεί μακριά από κάθε απειλή, ενώ θα πρέπει να υπογραφεί συμφωνία μεταξύ των ενδιαφερομένων κρατών, για την ελεύθερη διέλευση των εμπορικών πλοίων από τα Στενά.
Τα νομικά δικαιώματα των μειονοτήτων, θα τεθούν υπό εγγύηση, στα πλαίσια των αρχών του Εθνικού Όρκου, κατ’ αμοιβαιότητα των δικαιωμάτων μουσουλμάνων που ζουν στις γειτονικές χώρες.
Θα αναγνωριστεί η πλήρης πολιτική, δικαϊκή και οικονομική ανεξαρτησία της Τουρκίας και δεν θα γίνει κανείς περιορισμός στους τομείς αυτούς.
Όσον αφορά το χάρτη, που υπάρχει συνημμένος στον Εθνικό Όρκο, αυτός περιλαμβάνει: Τα νησιά του βορείου Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα, την Δυτική Θράκη, μέχρι το Νέστο ποταμό, την Κύπρο, την Αντιόχεια, το Χαλέπι, την Τζαραμπλούζ, την Ντερ αλ Ζορ, τη Μοσούλη, το Κιρκούκ και τη Σουλεϊμανγία [1].
Ο ίδιος ο Κεμάλ αναφερόμενος στον «Εθνικό Όρκο» είπε: «Κάθε έδαφος όπου ζουν Τούρκοι περιλαμβάνεται στο Misakı Millî «Εθνικό Όρκο». Με τη βοήθεια του Αλλάχ, θα πάρω πίσω τη Μοσούλη, το Κιρκούκ και τα νησιά (σ.σ. τα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο), καθώς επίσης θα ενσωματώσω εντός των συνόρων της Τουρκίας τη Θεσσαλονίκη και τη Θράκη»[2].
Παρόλα αυτά ο Κεμάλ υποχρεώθηκε σε μια πολύ χειρότερη συνθηκολόγηση. Ο Ερτογάν σαν συνεχιστής και κληρονόμος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θεωρεί ότι ο Κεμάλ και ο Ινονού είναι επίορκοι, αφού υποχώρησαν πέραν του «Εθνικού Όρκου» και άρα δεν τον δεσμεύει η Συνθήκη της Λωζάννης και έχει κάθε δικαίωμα να την επαναδιαπραγματευθεί με κάθε ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη.
«Η Συνθήκη της Λωζάννης, δεν είναι κάποιο ιερό κείμενο, δεν είναι το Κοράνη για να μην μπορούμε να το κρίνουμε. Έχει θετικά στοιχεία αλλά έχει και αρνητικά και τα αρνητικά θα επιδιώξουμε να τα αλλάξουμε.» Πόσο ποιο καθαρά να το πει ο άνθρωπος. Αλλά δεν είναι αυτό που νομίζουμε, «Η Τουρκία θέλει λύση».
Η ριζοσπαστικοποίηση της ρητορικής του Ερτογάν δεν είναι λόγια για εσωτερική κατανάλωση και φανατισμό των μαζών , αλλά έχει σαφές πολιτικό και στρατηγικό περιεχόμενο. Δυστυχώς τόσο οι εν Ελλάδι , όσο και οι εν Κύπρο φωστήρες επιμένουν ότι δεν είναι αυτό που νομίζουμε.
Ελπίζουμε όταν η Τουρκική αρμάδα αράξει στον Πειραιά και αρχίσει την απόβαση να καταλάβουν ότι, είναι ακριβός αυτό που νομίζουμε, και όχι αυτό που δεν νομίζαμε όταν ο Αττίλας αποβιβάστηκε στην Κερύνεια το 1974. Γιατί και τότε έτσι μας έλεγαν: «Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Είναι άσκηση».
Αντώνης Κ. Σιβιτανίδης, M.Sc., B.Sc.
Εκπρόσωπος Τύπου, Ε.Ε. ΔΗ.ΚΟ. Πάφου
